Śledzę cię Kotku miły,za Tobą kroczę.
I tak rozważam, ciągle myślę,
czy jeszcze czymś Cię zaskoczę.
Lekko stąpasz po zielonej trawie.
Szelmowsko uśmiechasz i zastanawiasz,
a może komuś radość sprawię.
Nadaremnie wyglądam Kotka miłego,
tak mocno zapracowanego.
Z radością Cię powitam
w moich skromnych progach,
a Ty ciągle chadzasz po innych drogach.
Jestem cierpliwa, czekam nieustannie,
a może znajdziesz małą chwilkę dla mnie.

Zgłaszam utwór do usunięcia.
Jest taki smutny i bez zadęcia.
Mnie się marzy wiersz z polotem,
taki co ma początek, środek,
i puentę dobrą „na potem”.
Jeszcze takiego nie napisano,
a ten na próżno nam tu podano.
„Daremne żale, daremny trud”,
gdy wena nie chce zapukać do wrót.

Czasem jeden gest, słowo,
sprawia, że żyć zaczynasz
od początku, od nowa.
Jakby potężny wiatr
w żagle życia uderzył,
od nowa w sens istnienia
i tworzenia wierzysz.
Podnosisz dumnie zgięty kark,
twarz blasku nabiera,
i znowu z każdego kąta
nadzieja wyziera.

Choć nieudolny ze mnie wierszokleta,
na odwiedziny czytelników wciąż czekam.
Serce się wtedy raduje,
a wejście na stronkę
przecież nic nie kosztuje.
No czasem czasu zabraknie,
bo nas piszących jest tu sporo,
ale dlatego jest tak kolorowo.
Jeden doradzi, drugi opl…,
trzeci do nieba pomstuje,
żeś nieporadny, polotu pozbawiony,
a czwarty niezwykle zadowolony.
I” bądź tu mądry i wiersze pisz”,
a jak się już nie da, to barany licz.