Droga szeroka, jedzie spokojnie.
Nagle wszystko się zmienia.
Huk, trzask, ginie.
Szpital, biała sala.
Dziewczyna czeka na przeszczep serca.
Tak, już jadą.
Zaraz będzie miała nowe serce.
Ale dlaczego on nie przychodzi.
Czy zdąży.
Czy już jej nie kocha.
Czy już o niej zapomniał.
A przecież tak kochał.
Łzy bezgłośnie kapią na przeraźliwie białą pościel.
Taką też ma twarz,
jakby uciekła z niej ostatnia kropla krwi.
Operacja się udała.
A ona z tęsknotą patrzy ,
na drzwi szeroko otwarte.
Czy stanie w nich ten na kogo czeka.
Czy zobaczy tą twarz tak ukochaną.
No, tak zapomniał.
Już jej nie chce.
Smutna z nowym sercem wraca do domu.
Na stole w wazonie stoją piękne kwiaty
i mała karteczka.
Poznaje pismo.
Przecież to od niego.
Czyta z przejęciem.
Oddałem Ci wszystko co miałem.
Oddałem Ci moje serce.
Żyj i bądź szczęśliwa.

Ludzie jacyś mili są.
Każdy chce życzenia składać.
Każdy z Każdym chce pogadać.
Jezus drogę nam wskazuje,
bo każdego z nas miłuje.
Mówi do Nas ciepło, czule,
i każdego obejmuje.
Dziecko moje dobre bądź,
i nikogo nigdy nie sądź.
Bo od tego dobry Bóg,
kiedy trzeba zadmie w róg.
Gdy ciemności Cię dopadną,
szybko padnij na kolana.
On wysłucha, On pocieszy,
i z pomocą Ci pośpieszy.
Bóg miłością wielką jest.
Jemu chwała, Jemu cześć.

Zawsze myślimy,
czy ktoś nas zapamięta.
Czy wspomni nas ktoś,
chociaż od święta.
A życie będzie toczyło się dalej,
bez naszej miłości małej.
Bądźcie szczęśliwi,
dopóki życie trwa,
bo gdy nas wezwie,
skończona będzie ta piękna gra.

Biedaku drogi.
Wszystkiego się wyrzekłeś.
Tyś moim Panem rzekłeś.
Z biedakami się zbratałeś,
i na zawsze z nimi zostałeś.
Krzyż niosłeś na swoich wątłych barkach,
a modlitwę miałeś na wargach.
Chwiejnie kroczyłeś poboczem drogi,
Człowieku ubogi.
Tak widziałam, gdy z odpustu wracałam.
Inni też widzieli,
lecz nie wszyscy zrozumieli.