Mówiłeś kocham, nie wierzyłam.
Mówiłeś, przyjdę, nie czekałam.
Mówiłeś tęsknię, niemożliwe.
Mówiłeś, bez Ciebie, nie mogę żyć.

Umarłeś za życia,
takie są miłości oblicza.

Do tańca porwij mnie,
w takt walczyka zatańczyć chcę.
A może tango, któż kto wie,
do serca Twojego moje lgnie.

A może porwiesz do czardasza,
i cała sala będzie nasza.
W rytm dico polo nie zaszkodzi,
bo przecież wszystko
zgrabnie nam wychodzi.

A kiedy tak się natańczymy,
do codziennej pracy
ze zdwojoną siłą powrócimy,
do obowiązków tysiąca,

którym niech nigdy nie będzie końca…

Jakie to dziwne
już nic się nie chce
Wiara w człowieka
zdeptana naprędce
Uwierzyć nie mogę
że to się dzieje
Trzymajcie mnie mocno
bo oszaleję
Myśli zmroziło
serce w rozterce
Co może złego
zdarzyć się jeszcze

Ile razy jeszcze
będziemy upadać
a potem wszystko
na nowo układać
Ile razy jeszcze
z wielkim mozołem
będziemy się podnosić
Czy ktoś jeszcze
w swoje progi zaprosi
Ile razy jeszcze…

Ileż, to łez wylanych,
nocy nie przespanych.
Ile smutku w każdej chwili,
serce tak smutno kwili.

Ileż pragnień w mojej głowie,
nikt nie odgadnie,
nigdy się nie dowie.
Ile marzeń pogrzebanych,

ręce puste, serce pokonane,
z żalem na ustach,
cichnę, cichnę, cichnę,
usuwam się powoli w cień,

i wiem, że znowu nastanie
kolejny, piękny dzień
.
.
.
.
dla Ciebie

Idzie nowy rok, czy słyszycie.
Niesie wszystkim nowe odkrycie.
Świat się zmieni w wielki raj.
Miłość zapanuje wszędzie, dotrze
do wszystkich nowe orędzie.

Ludzie uśmiechnięci, odmienieni,
wreszcie zrozumieli, że
„zło dobrem trzeba zwyciężać”
i drugiego do tego zachęcać.

Każdy poda głodnemu kawałek chleba,
który będzie dla niego, jak
manna z niebieskiego nieba.
Zziębniętego ogrzeje, gołego przyodzieje,

do serca wleje nadzieję.
Cuda się będą działy ,
gdy w naszych sercach narodzi się
Jezus, Książe pokoju i chwały.