Z okazji Dnia Dziadka
wszystkiego najlepszego.
Niech Ci drogi Dziadku
chór Wnuków śpiewa,
o porannej rosie,

rudym piegu na nosie.
O wzburzonym morzu,
obliczu rozchmurzonym.
O górach sięgających nieba,

i kromce białego chleba.
O pagórkach zielonych,
i kapciach znoszonych.
Z naręczami kwiatów,

niech życzenia Ci składają,
a te co do joty
niech zaraz się spełniają.

Wiesz drogi Dziadku
marzenia się spełniają.
Jak w to uwierzysz, wnet
do Twoich drzwi zapukają.

A więc otwórz je szeroko,
przygotuj się na życia słodycze,
a w lustrze zobaczysz
szczęśliwe, radosne oblicze.

W otchłani rozpaczy ginę,
puchar po brzegi wypełniony smutkiem.
Zanurzam się powoli, ostrożnie,
ale nieuchronnie, bezpowrotnie.

Łapię chciwie każdy oddech.
Rozpacz, smutek, gorzka łza,
a pośrodku bezbronna, naga ja.
Wyje wicher, burza walkę toczy.

Już tego nie widzę,
cichutko zgasły,
załzawione, zmęczone oczy…

Nie, to nie, ani me, ani be.
W pierwszej chwili ryczeć chcesz.
Nagle przychodzi myśl słodka,
po prostu nie dokopałaś się,

do wrażliwości czyjegoś środka.
Wszystkich nie wzruszysz,
choć na nowo kopie kruszysz.
A więc głowa wysoko go góry,

rozpędź myśli czarne chmury.
Przyjdzie dzień, że każde serce,
poruszysz, rozweselisz,
czasem do łez zmusisz.

A teraz słodko śpij,
i o milionach czytających śnij…

Wzywają nas piękne góry,
woła potężne morze.
Zapraszają rzeki, pagórki,
a my siedzimy w domu,
czekając na wygodny
zjazd z życiowej górki…

Rozłożyła białą sukienkę,
nowe życie, szczęście wróżyła.
Niestety wystarczyła
jedna zła chwila,

całe niebo kirem spowiła.
Jak niezbadane jesteś życie.
Zmienia się człowieczy los,
słychać przejmujący szloch.

Nie pytaj dlaczego,
tak było, jest i będzie.
Szczęście z dramatem się splata,
Otrzyj łzy, przed Tobą

jeszcze długie (oby te szczęśliwe) lata.