Idzie Miłość drogą.
Nikt jej nie zauważył.
A ona dumnie kroczy.
Spogląda na każdego.
Nadzieja w sercu się tłucze.
Może ktoś dostrzeże,
i do życia zaprosi.
A wiara jej nie stygnie.
Ciągle wierzy,
że zostanie do tańca zaproszona.
Smutek zniknie,
w takt walca popłynie,
łzy osuszy,
radość się rozpanoszy.
W zgodzie wiara, nadzieja i miłość.
Zagości w sercu spokój.

Kocham tę Ziemię
kocham ten Kraj
Tu na tym Skrawku
największy mój raj
Stąd nie wyjadę
tu jest mój Dom
Prochy tu złożę
nim dusza odleci
i smutek w sercach
Bliskich wznieci.

Antologia wydana.
Wszyscy się zachwycają,
i gratulacje składają.
O książki proszą,
i głośne pochwały zanoszą.
Humanista z wykształcenia,
pedagog doświadczony,
antologią urzeczony.
Na głos czyta
przed ciżbą zgromadzoną,
a oni oklaskami dziękują
za radość sprawioną.
Łzy radości płyną,
serce się raduje,
duma rozpiera.
Trwaj chwilo, która dech zapiera.
Wznieśmy kielichy,
szampan niech się leje,
bo nie wiadomo,
kiedy znowu się zadzieje.
Mario kochana
Tobie składam podziękowania,
za ciężką pracę,
za czas nam wszystkim poświęcony,
a Bóg niech będzie uwielbiony.

Życie Cię nie rozpieszcza.
Hardo podnosisz głowę.
Na pomoc Ludzi nie liczysz,
bo wiesz, że nie nadejdzie.
W cichości błagasz o litość.
Na kolana padasz co dzień.
Może Cię usłyszy.
Nie dla siebie prosisz.
O zdrowie, o szczęście,
rozwiązanie problemów.

Ty o nic nie pytasz.
Pochylasz się, przytulasz,
dobrze radzisz.
I wiesz, że Człowiek
prędzej, czy później,
i tak Cię zdradzi.