Powiedz ile nam zostało „roków”.
Powiedz, ile nam zostało równych kroków.
Ile kolacji przy blasku świec.
Ile chwil zamkniętych w słowie KOCHAM.

Ponad obłoki wznieśmy głowy.
Przepis na życie tam gotowy.
Tam zgoda, wiara w człowieka
niezachwiana, radość niekłamana,
wszystkim ludziom na wieki dana.
Spokój błogi, widoki nie z tej ziemi,
my w sidła dobra uchwyceni.
Tęsknoty tam nie ma, bólu też.
Potrafisz to dostrzec, sercem mierz.

Coraz mniej mnie Ludzi czyta,
a więc pora już zmykać.
Zaszyję się w mysiej dziurze,
i będę się przyglądać pięknej chmurze.
Podleję kolorowe kwiatki w ogrodzie,
i pomyślę o totalnej swobodzie.
Pójdę na spacer z kotami,
zahaczę o cudną rabatkę z malwami.
Będę się śmiać do rozpuku,
tu i tam narobię ogromnego huku.
Zobaczę co u Sąsiada się dzieje,
a później wyruszę w głębokie knieje.
Do ptaków lecących nad głową zagadam,
przychodniom spotkanym,
o życiu poopowiadam.
Jagód nazbieram w bogatym lesie,
będę czekać co wiatr przyniesie.
Poleżę na cudownej, zielonej polanie,
zamknę oczy i oddam się marzeniom.
Zapomnę o całym Bożym świecie.

Co będzie dalej, nie wiem,
to już Wy Kochani dopowiecie…