Podnosisz Opłatek biały!
O zmiłowanie prosisz.
Przychodzisz w majestacie.
Głowy pokornie pochylamy.
Z oczu cichutko spływa łza.
Prosimy o wiele, Ty słuchasz.
Czy usłyszysz?
To wiara w Ciebie sprawi,
że ujrzysz jeszcze piękne dni.

Ach, gdzie jesteś piękna pani,
czy nie tęsknisz już za nami?
Zniknął Twój awatar, szaro się zrobiło
i jakoś smutno, i jakoś niemiło,
zabrakło też nam uśmiechu Twojego,
humoru i dowcipu nader wybornego.
My tu czekamy, my tu wołamy,
czy nas nie słyszysz, jak głośno łkamy

Słowa, słowa….
Potęga w nich zaklęta…
Zdrowie, a kto o tym nie wie…
Wypowiadane w gniewie…
Więzną jak w sidła złapane…
Niech je ktoś strąci w niebyt…
Czyny, tak…
Cicho, pokornie wskazują drogę…

Dusza smutna, serce drga,
czemu smutna jest ta gra.
Ręce bolą od pisania, grzbiet napięty,
włos na głowie w kok upięty.
Mózg pracuje na dwie zmiany,
uciech też za mało mamy.
Powiedz miły redaktorze,
czemu ja tak ciężko „orzę”.
Mąż już chodzi jak ta ćma,
smutna jest ta dola ma.
Piesek biega przygaszony,
czas mi wybrać się na łowy.
Kotek ziewnął przeraźliwie,
jakoś nudno na tej niwie.
Trzeba zebrać się do kupy,
i wyjechać na zakupy.
Potem raźno pójść do kina,
i popcornu zjeść pół kilo.
A jak wyobraźni starczy
to zahaczyć o cyrk jak z baśni.
Do opery też się wybrać
i po prostu się „odchamić” .
a nie programami TV-i karmić.
Oj, radochy będzie dużo,
ruchu też nam nie zabraknie.
A kiedy się już zmęczymy
o kozetce zamarzymy.
„Dowleczemy” się do domu,
i się na niej położymy.
Najpierw spać będziemy godnie,
rozłożymy się wygodnie.
A gdy słonko już się wyśpi,
pozbieramy nasze myśli.
Wszystko od nowa zaczniemy,
na zło nie pozostaniemy niemi.
Inaczej spojrzymy na nasz świat.
Na kota, psa, na siostrę, brata
i zgodnie stwierdzimy:
Oj, fajna ta niedola nasza!