Niech Każdy z nas zobaczy
ile wokoło smutku i rozpaczy.
Ludzi smutnych, poranionych,
do ostateczności doprowadzonych.

Ile dróg pogubionych,
serc biednych połamanych,
myśli rozczochranych,
dusz w niebyt strąconych.

Ile nadziei zawiedzionych.
Łez słonych, oczu wypłakanych.
Skarg cichych do Boga
i ta wszechobecna trwoga.

Jak długo każesz dźwigać
to wielkie upokorzenie.
Czasu nikt nam nie wróci,
opadną zasłony milczenia

i tylko człowiek będzie
szukał drugiego cienia.

Kocham ten świat
i z wszystkimi chcę być za pan brat.
Niech skowronek raźno śpiewa,
piękno tego świata opiewa.

Drzewa niech opowiadają,
co to szczęście, gniew i zdrada.
Rzeki rwące, morza, oceany,
niech potęgą i spokojem uwodzą.

Kocham ten świat choć gorzkie łzy połykam
i o wielkie kamienie wciąż się potykam.
Krzyż ciężki z Tobą chcę nieść Panie
i prosić dla wszystkich o zmiłowanie.

W miasteczku małym,
na skraju kraju,
mieszka lud twardy,
od wieków hardy.

Kościelne dzwony
do modlitwy wzywają.
Głośnym tonem
do pokory zachęcają.

Jemu swe troski
zawsze powierza,
i prostą drogą
ku niebu zmierza.

Każdy, Każdemu
w potrzebie rękę poda,
na pierwszym miejscu
panuje zgoda.

O profity nie zapyta,
bo to rzecz nabyta.
„My trzymamy z Bogiem”,
to jego dewiza,
na sztandarach zapisana.

” Bóg, Honor, Ojczyzna”,
to wartości święte.
Tak było, jest i zawsze
na Kaszubach będzie…

Jutro przyjdź, bo mi bardzo smutno.
Nie zapomnij, bo już czekam mocno.
Oczy zapłakane, mleko już rozlane,
szklanka pełna nadziei roztrzaskała się

na drobny mak, tak mi ciebie brak.
Rozglądam się po niemych ścianach.
Zegar smutno wybija kolejne godziny.
Kolory życia wyblakły jak przenoszony

płaszcz, a Ty mnie bez powodu głaszcz,
ciepłem Twoich rąk rozgrzewaj.
Bądź mi jak szklanka, która nie ma dna,
bądź powietrzem, gdy brakuje tchu.

Na wszystkie zło bądź Ty i tylko Ty,
i niech szczęściem wypełnione
będą wszystkie kolejne dni…