I podniosła swe łby hydra przebrzydła.
Mgła gęsta wszystko, zakryła, spowiła.
Wiatr zawył, jak by zły pies zaskowyczał.
Czarne, ponure chmury na niebiosach ,
ostra błyskawica przecięła, rozdarła.

Słońce zawirowało, twarz schowało.
Krwawy księżyc na czarną ziemię spojrzał,
i niczego dobrego już nie dojrzał.
Gwiazdy tego dnia nie zaświeciły.
Oby się tylko złe sny nie ziściły.

Już wiara z miłością zwarły szyki,
pełne nadziei podniosły okrzyki.
Sędzia sprawiedliwy przyjdzie w chwale.
I pomści wszystko co było zuchwałe.

A kiedy słonko wzejdzie,
obudzę się do życia.
Wezmę cię w ramiona,
mocno przytulę do serca.
Obronię przed obawą,
poczęstuję dobrą strawą.
Pokażę jak trzeba żyć,
jak można razem być.
Zapomnisz co to strach,
zobaczysz, radę dasz.
Będziemy prowadzić
rozmowy do końca,
aż do zachodu słońca.

A kiedy, znowu się obudzi,
z otwartym sercem
pójdziemy do ludzi….

Zaprowadź mnie tam,
gdzie nikt nie chce.
Pokaż mi to,
o czym nie śniłam.
Pomóż zrozumieć,
co jest najważniejsze.
Odgoń złe myśli,
które mózg świdrują.
Wskaż drogę,po której
pójdę bezpiecznie…

Gdy dusza płacze,
Niebo się smuci.
Gorzka łza pali jak ogień.
Nic nie widzisz.
Nawet tego, że inni też płaczą.
Życie gna do przodu.
Za czym gonisz człowieku.
Przystań, weź głęboki oddech.
Zapamiętaj najważniejsze
jest tu i teraz.
Nic innego nie ma znaczenia.
Przytul, ogrzej, daj nadzieję,
na lepsze jutro,
bo nigdy sobie nie wybaczysz,
że tego nie zrobiłaś, zrobiłeś….