Choć życie się toczy
jak „cios między oczy”.
Wyć się chce do księżyca
ale świat ciągle zachwyca.

Choć życie smaga Cię biczem,
rani ciało do krwi,
idź z podniesionym czołem,
do nowych, pięknych dni.

Stanie się cud.
Chleba będzie w bród.
Miłość się rozleje
jak gotowane mleko.

Płaczu nie będzie,
gorzkich łez też,
bo zabierze je bies.

Tany będą do białego rana,
zabliźni się każda rana.
Brat, brata do serca przytuli,
plany na przyszłość będą snuli.

Daj Panie odpocząć.
Odwróć wszystkie trwogi.
Myśli takie czarne,
ciężkie kule u nogi.

Daj Panie odpocząć.
Życie takie cierpkie.
Zewsząd smutek wyziera,
tęsknota doskwiera.

Weź Panie w objęcia.
Nie daj czekać długo.
Zanim bez sił upadnę,
i rozpacz wielka ogarnie.

Daj Panie odpocząć.
Weź w swoje objęcia.
Pokaż nam jak mamy żyć.
Naucz jak dobrym być…

Każdy człowiek, nawet ten najmniejszy,
jest w oczach Boga najważniejszy.
I ma tu na ziemi do spełnienia
zadanie o którym wielu pojęcia nie ma.
Ten kto się dobrze wsłucha, usłyszy,
Pan Bóg „krok w krok” mu towarzyszy.

Za chwilę zbudzi się dzień.
Uśpione miasta ożyją tysiącami barw.
Świat wypełni się gwarem,śpiewem.

Tyle miejsc nieodkrytych,
gór wysokich niezdobytych,
tyle mórz rozkołysanych.

Zanurzamy się w wir życia.
Co dzisiaj nas spotka.
Czym zaskoczy nowy dzień.

Czy niebo deszczem zapłacze,
może słońce rozpali do cna.
A w tym wszystkim, gdzie będę ja…

Czy będzie trochę radości,
zajrzy niespodziewany gość.
Czy w oczach dojrzę zakochanie.

Czy cierpienie rozłoży na łopatki.
A może trzeba wyruszyć w drogę.
Pozamykać sprawy niedokończone?

Odszedł
Nikt Go nie pytał
Żyć jeszcze chciał
Tyle do powiedzenia nam miał
Poszedł
Nic nie zabrał ze sobą
A tyle nam zostawił
Niech dobry Bóg Go zbawi
W długą drogę się wybrał
Nie spakował
Tak w biegu
Bez zastanowienia
Oglądasz się
Szukasz
Na próżno
Jego już tu nie ma

Ale wiedz że mylisz się srodze
On tam wygodnie się ułożył
Czuwa
Uśmiecha się
I do nas macha
I jak to Vicia
uczy tworzy
rzeźbi maluje
czasami pożartuje
A jak trzeba przytuli i pocałuje

Zgubiłam Twój adres mailowy
Napisać nie mogę
Serce zasmucone
wciąż bije na trwogę