Rozwiązać to, co zasupłane
Wyprać do bieli wszystko z brudu
Rozwiać na cztery wiatry smutki
Posprzątać to co w wielkim nieładzie
Dać nadzieję tym co w nią zwątpili
Rozgrzać serca w sopel zamienione
Pokazać dobro tym co tylko zło widzą
Uśmiech darować tym co płaczą
Być żyć i cieszyć się każdym dniem
Bo wielkość nasza w drobiazgach tkwi
i dawać miłość do ostatniej kropli krwi
Kategoria: Wiersze
| Dodaj komentarz