Tak bym się ucieszyła,
gdybyście mnie odwiedzili
i razem ze mną kawkę wypili.
Tak by się moje serce uradowało,
gdyby w skromnym progu Was zobaczyło.

Świat by przed oczami zawirował,
swoje smutne oblicze schował.
Życie nabrałoby pięknych barw,
odzyskałoby wyborny smak.

Cuda tu powstają, nie dla mamony,
ale dla duszy pokrzepienia,
dla zniesienia cierpienia,
troskami się podzielenia.

Rosną jak grzyby po deszczu
dla człowieka ratowania,
czytania, pięknych refleksji,
zastanowienia nad życiem.

Dla marzeń co na dnie serca są.
Dla uśmiechu i gorzkich łez,
i czego jeszcze tam chcesz.
Cuda tu powstają nie dla mamony…

Ratunku ktoś woła
ale nikogo nie ma dookoła.

Ratujcie rodacy,
bogaczy nie ma, zostali biedacy.

Ratujcie, bo zawierucha nadciąga,
a on samotnie się błąka.

Ratujcie, bo sił już nie ma,
a on strasznie się poniewiera.

Nikt nie słyszy, nie odpowiada,
biada człowiekowi biada.

Nikt nie przystanie, ręki nie poda.
A uratować może tylko pokora i zgoda.

Pamiętaj człowieku,
że nigdy nie jesteś sam,
nawet gdy ziemia i serce
w posadach drży.
Dla Niego zawsze najważniejszy
jesteś Ty.

Choć życie się toczy
jak „cios między oczy”.
Wyć się chce do księżyca
ale świat ciągle zachwyca.

Choć życie smaga Cię biczem,
rani ciało do krwi,
idź z podniesionym czołem,
do nowych, pięknych dni.

Stanie się cud.
Chleba będzie w bród.
Miłość się rozleje
jak gotowane mleko.

Płaczu nie będzie,
gorzkich łez też,
bo zabierze je bies.

Tany będą do białego rana,
zabliźni się każda rana.
Brat, brata do serca przytuli,
plany na przyszłość będą snuli.

Daj Panie odpocząć.
Odwróć wszystkie trwogi.
Myśli takie czarne,
ciężkie kule u nogi.

Daj Panie odpocząć.
Życie takie cierpkie.
Zewsząd smutek wyziera,
tęsknota doskwiera.

Weź Panie w objęcia.
Nie daj czekać długo.
Zanim bez sił upadnę,
i rozpacz wielka ogarnie.

Daj Panie odpocząć.
Weź w swoje objęcia.
Pokaż nam jak mamy żyć.
Naucz jak dobrym być…