Dusza smutna, serce drga,
czemu smutna jest ta gra.
Ręce bolą od pisania, grzbiet napięty,
włos na głowie w kok upięty.
Mózg pracuje na dwie zmiany,
uciech też za mało mamy.
Powiedz miły redaktorze,
czemu ja tak ciężko „orzę”.
Mąż już chodzi jak ta ćma,
smutna jest ta dola ma.
Piesek biega przygaszony,
czas mi wybrać się na łowy.
Kotek ziewnął przeraźliwie,
jakoś nudno na tej niwie.
Trzeba zebrać się do kupy,
i wyjechać na zakupy.
Potem raźno pójść do kina,
i popcornu zjeść pół kilo.
A jak wyobraźni starczy
to zahaczyć o cyrk jak z baśni.
Do opery też się wybrać
i po prostu się „odchamić” .
a nie programami TV-i karmić.
Oj, radochy będzie dużo,
ruchu też nam nie zabraknie.
A kiedy się już zmęczymy
o kozetce zamarzymy.
„Dowleczemy” się do domu,
i się na niej położymy.
Najpierw spać będziemy godnie,
rozłożymy się wygodnie.
A gdy słonko już się wyśpi,
pozbieramy nasze myśli.
Wszystko od nowa zaczniemy,
na zło nie pozostaniemy niemi.
Inaczej spojrzymy na nasz świat.
Na kota, psa, na siostrę, brata
i zgodnie stwierdzimy:
Oj, fajna ta niedola nasza!

Dzielna Ala z Morąga ,
namiętnie grała w ping-ponga.
Piłeczki odbijała,
i z chłopakiem się całowała.
Stary krzyknął!
Nie do wiary,
czas najwyższy zadbać o gary!

Widzę Twe oczy, smutne, zapłakane.
Ręce złożone, a w nich różaniec.
Przesuwasz powoli paciorki już wytarte,
aby nasze serca były dobre i harde.
Usta bezwiednie szepczą modlitwy do Pana,
aby łaska dobrego życia była nam dana.
Widzę tę twarz tak kochaną,
wiecznie o nas zatroskaną.
Przed Tobą dziś klękam,
za wszystko dziękuję,
i niech dobry Bóg z Tobą się raduje.