Zakryj mnie przed światem.
Otwórz drogę do nieba.
Ty jeden wiesz czego mi potrzeba.
Daj łaski płynące strumieniami,
światło jasne niech będzie z nami.
Daj poczuć co znaczy ciepło
płynące z każdej strony,
Zrozumieć, że nie jestem stracony.
Chcę umierać i zmartwychwstwać znów,
by poczuć potęgę Twoich planów.

Więc kołysz mnie do snu.
Ułóż wśród płatków róż.
Wyszeptaj to słowo,
dające siłę i moc.

Otwórz wrota raju,
gdzie anielski śpiew,
gdzie zjednoczenie serc.
Napój mnie nektarem.

Obudź wiarę w dobro.
Nadzieję w serce wlej.
Zawsze bliziutko bądź.
I nigdy źle nie sądź.

Zaświeciło słońce
nie wiadomo skąd.
Patrzę, zaskoczona,
kochany, mały Brzdąc.

Oczka roześmiane,
w rączkach bukiet bzów,
nóżki same tańczą,
do piosenki słów.

Mój kochany Łobuziaku,
dziękuję za kwiatki.
Przegoniłeś chmury ciemne,
dniom dodajesz blasku.

Zaraz Cię wyściskam,
przeczytam bajeczkę.
Zaśpiewam piosenkę.
Z serca podziękuję.

Tak bym się ucieszyła,
gdybyście mnie odwiedzili
i razem ze mną kawkę wypili.
Tak by się moje serce uradowało,
gdyby w skromnym progu Was zobaczyło.

Świat by przed oczami zawirował,
swoje smutne oblicze schował.
Życie nabrałoby pięknych barw,
odzyskałoby wyborny smak.

Cuda tu powstają, nie dla mamony,
ale dla duszy pokrzepienia,
dla zniesienia cierpienia,
troskami się podzielenia.

Rosną jak grzyby po deszczu
dla człowieka ratowania,
czytania, pięknych refleksji,
zastanowienia nad życiem.

Dla marzeń co na dnie serca są.
Dla uśmiechu i gorzkich łez,
i czego jeszcze tam chcesz.
Cuda tu powstają nie dla mamony…