Cuda tu powstają, nie dla mamony,
ale dla duszy pokrzepienia,
dla zniesienia cierpienia,
troskami się podzielenia.
Rosną jak grzyby po deszczu
dla człowieka ratowania,
czytania, pięknych refleksji,
zastanowienia nad życiem.
Dla marzeń co na dnie serca są.
Dla uśmiechu i gorzkich łez,
i czego jeszcze tam chcesz.
Cuda tu powstają nie dla mamony…
Kategoria: Wiersze
| Dodaj komentarz