Serce zamarło, ciało zastygło,
dusza do Boga poleciała.
Ciało jeszcze do życia się rwało,
ale ciężaru choroby nie wytrzymało.
Wszystko się wypełniło ,
aby Bogu było miło.
Ale co z tymi,
którzy tu na ziemi zostali.
Kto ich utuli w żalu?
Pan Bóg o wszystkich pamięta.
Do pomocy zsyła Aniołów zastępy,
aby uchronić nas od wszelkich zamętów.
Gdy to zrozumiemy,
szybko na nogi staniemy.
O tych co z nami zostali,
mocno będziemy dbali.
A więc weźmy życie za bary,
abyśmy radość drugim dawali.

Druga wersja:

Serce stanęło. Ciało zastygło.
Życie się zatrzymało.
Wszystko się wypełniło,
aby Bogu było miło.

Ciało jeszcze do życia się rwało,
ale ciężaru choroby nie wytrzymało.
Dusza do Boga poleciała
i tam swych bliskich ujrzała.

Ale co z nami,
którzy tu, na tej ziemi zostali ?
Czy nas ktoś utuli w żalu ?

Tak, Panie Ty zawsze jesteś z nami,
i nigdy nie jesteśmy sami.
Do pomocy wysyłasz swoje Zastępy
i nie groźne nam żadne zamęty.

Gdy to zrozumiemy,
szybko na nogi staniemy.
Podszeptów złych ludzi nie słuchaj,
a towarzyszką niech będzie skrucha.

O tych, co z nami tu ziemi zostali,
mocno będziemy dbali.
Każdy z nas potrzebuje miłości
i w sercu drugiego chce gościć.

A więc mocno życie za bary weźmy
i pociechę innym nieśmy.
Sursum corda !
Do zobaczenia w raju!

Kiedy śmierć swe sidła rozstawi,
wpadasz w nie bez ostrzeżenia.

Leżysz bezwładnie rozkraczony,
serce rozpadło się na tysiąc kawałków.

Jeszcze chwytasz ostatni oddech,
nim pogrążysz się w czarnej otchłani.

Zakryj mnie przed światem.
Otwórz drogę do nieba.
Ty jeden wiesz czego mi potrzeba.
Daj łaski płynące strumieniami,
światło jasne niech będzie z nami.
Daj poczuć co znaczy ciepło
płynące z każdej strony,
Zrozumieć, że nie jestem stracony.
Chcę umierać i zmartwychwstwać znów,
by poczuć potęgę Twoich planów.

Więc kołysz mnie do snu.
Ułóż wśród płatków róż.
Wyszeptaj to słowo,
dające siłę i moc.

Otwórz wrota raju,
gdzie anielski śpiew,
gdzie zjednoczenie serc.
Napój mnie nektarem.

Obudź wiarę w dobro.
Nadzieję w serce wlej.
Zawsze bliziutko bądź.
I nigdy źle nie sądź.

Zaświeciło słońce
nie wiadomo skąd.
Patrzę, zaskoczona,
kochany, mały Brzdąc.

Oczka roześmiane,
w rączkach bukiet bzów,
nóżki same tańczą,
do piosenki słów.

Mój kochany Łobuziaku,
dziękuję za kwiatki.
Przegoniłeś chmury ciemne,
dniom dodajesz blasku.

Zaraz Cię wyściskam,
przeczytam bajeczkę.
Zaśpiewam piosenkę.
Z serca podziękuję.