Płaczę a moje serce kołacze.
Proszę zostań i pisz.
Po co zrywać to, co tak
misternie utkane.
Lepiej tkać dalej,
jak pająk swoją pajęczynę,
w którą my jak muchy będziemy wpadać,
i o Twoich pięknych wierszach opowiadać!
Z nami zawsze będziesz się radować,
a więc nie warto uciekać i się chować.
Kwiatkom też można poświęcić wiele,
a przy tym tworzyć mój aniele.
Poezja to życia kwiaty,
które trzeba podlewać,
chociaż na raty.
Kochani zmieniłam tytuł,
bo już nie płaczę.
Po Waszych komentarzach łzy osuszyłam,
i makijaż nałożyłam.
Do góry skaczę a moje serce,
choć w lekkiej rozterce,
już tak nie kołacze!
Każdy ma prawo do swojej decyzji,
a my pokornie to przyjmujemy
i z nadzieją wyglądamy,
że może ją kiedyś zmieni.
Kategoria: Wiersze
| Dodaj komentarz