Jeszcze nad sobą zapłaczę, jeszcze raz zakołaczę,
do Twych zamkniętych bram i zdziwię się bardzo
czemu tam nie ma tych sztywnych ram, które
nas ograniczają i o pomstę do nieba wołają.
I poczłapię jak ten muł, by przed Tobą się ukorzyć
i mięciutko na twym ramieniu głowę położyć.
A Ty z dobrocią na mnie spojrzysz,
krainę piękną przede mną otworzysz i zapytasz:
„czy tu chcesz zostać bracie mój?”.
Jeżeli tak, to załóż godny strój i już o nic się nie
martw synu mój. Twój bieg zakończony, twój trud
nagrodzony, twój ród przedłużony. Czy jakieś
jeszcze pomysły masz? Czy temu wszystkiemu
wiarę dasz? Czy jeszcze jakieś marzenia masz? Gabi