Niech biją pioruny,
niech dzwonią na trwogę,
Powoli szykują wielką pożogę.
Rozszalał się wicher,
morze wzburzone,
zło czyha znienacka obudzone.
Ogarnia wszystko duszę i ciało,
ale mu ciągle mało i mało.
Głazy przemówią, niebo zastygnie,
kamień na kamieniu nie pozostanie.
Zostanie rozpacz, i głośne łkanie.
Widziałam Anioła z czarnymi skrzydłami,
siedział skulony aż do ziemi,
zastanawiał się, czy przyjdzie
MIŁOŚĆ, i straszny los odmieni.
Kategoria: Wiersze
| Dodaj komentarz